Dawno mnie tu nie było. Przepraszam, już wracam, tradycyjnie melduje się spod koca.

W sumie ostatnio nie wychodzę z łózka. Zrobiła mi się z niego niemała twierdza. Nie chce mi się wychodzić. Śmierdzi (kocham Kraków), jest zimno, pada. A w Krakowie ciągle dzieje się to samo, powtarzają się twarze i historie. I wiesz, niewiele to wnosi do życia jak się okazuje :)

Z łóżkiem jest jeszcze taka sprawa, że nie umiem zimą wstawać. Muszę ustawiać sobie budzik na godzinę przed planowaną pobudką. I czasami nawet to nie pomaga. Śpiąca królewna ze mnie.

Z moich ambitnych planów uprawiania sportu również niewiele wyszło. Łóżko po raz trzeci.

Semestr dobiega końca, już sobie wyobrażam dramat lutowy, kiedy to sesja zmusi mnie do spędzania nocy poza łóżkiem, przy biurku, w notatkach, skryptach i książkach. Wiesz, wydawało mi się, że tym razem lekko pójdzie, bez nerwów, ale nie będzie tak różowo.

Ale różowo będzie w święta. To jedyne wydarzenie w najbliższym czasie, którego bardzo nie mogę się doczekać. Ostatnio siedziałam cały czas w Krakowie (łóżku), byłam w Katowicach na początku grudnia i już strasznie tęsknie. Jedziemy do babci, więc czeka mnie spory szok. Jeżeli mama ma świąteczny szał, to babcia ma świąteczną gorączkę. I tego nie da się opanować, należy tylko ustępować świątecznemu, wcielonemu tajfunowi z drogi.
Od początku miesiąca kupowałam prezenty, pakowałam, wymyślałam. Uwielbiam prezenty, niespodzianki, wstążki i kokardki, szary papier. Mam już tego trochę, jeśli kto chętny to udostępnię!

I wiesz co, życzę sobie na te Święta bardzo dużo wytrwałości i siły. Bo już ich nie mam. A na oparach mało kto długo pociągnie. Więc możesz życzyć mi tego samego, wtedy się spełni!
Taka wytrwałość pomogłaby mi we wszystkim, na przykład we wstawaniu wcześnie rano. Albo w spędzaniu czasu poza łóżkiem.

Trzymaj za nas kciuki! Święta to niełatwa sprawa!
Kocham.