Działam jak najwięcej. Dni są za krótkie, pogoda obrzydliwa, a temperatura w szkole o 15 stopni za niska. Zimne ręce i nos stały się codziennością, a polonistyczny styl owijania się w chusty najnowszym krzykiem sezonu. Depresja pojawia się raz w tygodniu, czasami tylko jednodniowa, czasami kilkudniowa. Walczę jak się da, gryzę się w język gdy niepohamowana fala marudzenia i narzekania uderza z całą siłą. Z lepszym lub gorszym efektem. Wieczory mijają na przyjemnym nicnierobieniu w miejsce płaczliwych nastrojów. Może to hormony, może przesilenie. Z pewnością przeogromna nienawiść do szkoły i wszystkiego co z nią związane. Żałowanie wyborów, przeżywanie, że to aż 4 lata w zimnych murach II LO.
Ból istnienia i zagubienie jeszcze większe niż u Kordiana. Co lekcję polskiego jestem jego wierną kopią, może dlatego interpretacja przychodzi tak łatwo.
Żyję od roztańczonego weekendu do soboty w pracy, odliczam do każdego zaplanowanego wyjazdu, a poza tym próbuję stabilnie i najmocniej jak się da stanąć na własnych nogach. Na razie stąpam po kruchym lodzie, a cudowna przyszłość śni mi się po nocach. Wrzesień dobiega końca, a minął w mgnieniu oka. Może cały rok też zleci? Może najbliższe dwa lata? Mam nadzieję, że inaczej nie będzie.

Październik rozpoczniemy krótkim wyjazdem, który z pewnością dostarczy ogromnej ilości energii. Zmiana otoczenia, leczenie kompleksów otyłą Anglią, muzea i Tamiza. Matka i córka na kolejnym krańcu świata- turysty globtrotery. London's calling!

Słonie gdzieś przepadły, weekendowe poranne wsparcie i długie rozmowy znowu na swoim miejscu. Wszystko wróciło do mojej ukochanej normy, która depresji nie pozwala zwyciężyc. Twarde ze mnie babsko.

I nawet nie jestem na Ciebie zła, ostatnio spisujesz się całkiem nieźle. Tak trzymaj, nasza relacja też wszystko wspiera i odbudowuje. Jak ciężko jest byc kobietą! Mężczyźni mają łatwiej, od sikania począwszy. Wymieniac mogłabym do jutra! Tato, dlaczego nie jestem chłopcem!?

Kocham Cię!