A jednak nie wróciłam jako odważna i silna Patrycja. Nogi nadal się pode mną uginają, a wieczory mijają na płakaniu. Niczego nie umiem zmienić, nie mam ochoty rozmawiać, ani tym bardziej o cokolwiek się starać. A może to nie ochota, tylko brak jakiejkolwiek mobilizacji. Tato, nigdy tak bardzo się nie bałam wszystkiego i nigdy nie byłam pozbawiona wiary w siebie. Patrzę na kilkanaście wiszących po mojej lewej stronie pocztówek i zupełnie inaczej niż kiedyś myślę, że mi się nie uda tych miejsc odwiedzić. Marzenia pomału chowają się po kątach, czarny scenariusz staje się scenariuszem wiodącym. Nerwy znowu biorą górę, uparte bestie.
Chciałabym kilku dni, żebym mogła się absolutnie wyłączyć, przestać myśleć, martwic, rozkładać na czynniki pierwsze. Pobyć sama ze sobą, z filmami i książkami, pod kocem, z herbatą i czekoladą.
Ile to jeszcze będzie trwać? Miesiąc za mną, jak dużo przede mną?
I gdzie się podziewasz? Z Twoim uśmiechem i uznaniem? Przecież z czegoś muszę czerpać i wyciskać jak najwięcej.
Jestem gorsza niż wszystkie postacie tragiczne razem wzięte.

Kocham Cię.