Poziom Twojej ignorancji i braku jakiegokolwiek zainteresowania przekroczył dopuszczalny poziom, kilkukrotnie. Bardzo się obraziłam, chyba nie wyobrażasz sobie jak bardzo. Nie mam ochoty z Tobą rozmawiać, nigdy się tak nie czułam. Zawsze pomagałeś, robiłeś coś. Wyczerpałam limit dostępnego wsparcia z bliżej nieokreślonego miejsca? Za dużo płakałam? Za wiele chciałam? Nic nowego, zawsze chcę za dużo i zawsze proszę, żebyś mi pomógł. Co się zmieniło? To trochę tak jakby cały wszechświat zbuntował się przeciwko temu, czego bardzo chcę.

Może mi wytłumacz co powinnam robić, jak według Ciebie żyć? Nie mam już siły na układanie prostych konstrukcji, które burzą się jak ogromne zamki z piasku średnio raz w miesiącu. Daj mi punkt odniesienia, kontekst, sens i skutki. Pokaż, że warto, mimo wszystko. Bądź, do cholery.

I tak Cię kocham.