Brak tytułu

Obejrzałam Tatarak. Mama mówiła, żebym tego nie robiła, ale ja zawsze robie coś na przekór więc i tym razem nie omieszkałam. Miała racje, niepotrzebnie go obejrzałam, bo wróciły wspomnienia. Nie te, z których się śmieje. Te przez które płacze. Nagle cały dobry humor się ulotnił, nie pozostawiając po sobie śladu. 

Mama mi wspominała, że chyba bardzo chciałeś chociaż na chwile wrócic do domu, podczas ostatniego pobytu w szpitalu. Nie wiem dlaczego akurat o tym napisałam, ale wiem, że bardzo tego chciałeś. Jestem tego pewna. 

I chyba dopiero teraz ucze się tych wspomnień. Unikam ich jak ognia, ale musze nauczyc się z nimi życ, bo w końcu nie da się ich wymazac. Będą ze mną, do końca mojego życia, coraz bledsze i bardziej rozmyte, ale będą. 

Bardzo kocham!