Wróciłam tam na chwile do wspomnienia tamtego listopada... Pamiętam jak kilka dni przed Twoją śmiercią pojechałam tam sama. Próbowałam wtedy to wszystko ogarnąc, ułożyc to życie od nowa. Nic nie rozumiałam, nic do mnie nie docierało i w nic nie wierzyłam. I chocbym sobie to na milion sposobów tłumaczyła i tak nic by nie wyszło. Życia nie da się poukładac. Poprostu jest jakie jest.
Dorobiłam się kolejnego kreatywnego pomysłu. Od zbierania liści zacznę;)
Kocham;*
Racja -.- życie jest jakie jest. Czyli do bani. Tylko chwilami bywa piękne. I dlatego liczą się tylko chwile...[sztuka-przetrwania]
OdpowiedzUsuńCzytając Twego Bloga - łezka w oku się kreci. To cudowne że potrafiasz wyrzucić wszystko z siebie i opisywać swoje myśli i uczucia do taty który patrzy na Ciebie z góry i za pewne się uśmiecha na widok córki która bardzo go kocha i prowadzić z nim rozmowe !!! coś pięknego - i nie przejmuj się złymi komentarzami - ludzie czasami piszą na złość badź nie zdaja sobie sprawy DALCZEGO TY PROWADZSZ BLOGA !! NIE DLA NICH LECZ DLA SIEBIE dla swojej duszy i dla Ojca który Cię Kocha!!!!! 3MAJ SIĘ CIEPLUTKO POZDRAWIAM CIĘ GORĄCO :):*
OdpowiedzUsuńw zupelnosci sie z Toba zgadzam. zycia nie da sie poukladac, bo gdyby mozna bylo to zrobic, to na swiecie nie byloby nieszczesliwych ludzi. najwazniejsze, zeby umiec przyjmowac to, co dostajemy. to strasznie trudne - wiem, ale jednak mozliwe. Ty jestes najlepszym tego przykladem. podziwiam Cie, gratuluje:) tak 3maj;) pzdr.
OdpowiedzUsuńŚwietnie piszesz;)Ja to żeby coś jako tako napisac siedzie nad tym ze 2 godz.Pozdrawiam i zapraszam na mojego bloga.www.ilovemusicandtwilight.blog.onet.plPs.Pozdrawiam fanke ''zmierzchu'';)
OdpowiedzUsuńO Twoim blogu powiedział mi mąż , przeczytał w gazecie . Byłam zdziwiona że napomniał na taki temat bo blogi dla niego to całkiem inny świat do którego nie wchodzi. Uznał że ja będę Ciebie ciekawa i miał rację. Ja dopiero teraz do Ciebie trafiłam , jestem pod wrażeniem . Bardzo gorąco Cię pozdrawiam Izabella
OdpowiedzUsuńHej, trafilam na Twojego bloga przez przypadek i poruszyl mnie. Fajnie, ze sa takie osoby jak Ty - wrazliwe i umiejace przyznac sie do swoich uczuc. Tak trzymaj. Pozdrawiam cieplo.
OdpowiedzUsuńTjaa życia jest jakie jest , trzeba znieść wszystko , ale musimy je także udoskonalać . ; - ) na prawdę jestem pod wrażeniem twojego bloga, przeglądałam wiele , ale żaden nie wywarł na mnie tylu emocji ile twój , twój tata pewnie byłby z ciebie dumny , pozdrawiam cieplutko ;-)www.in-love.agnell.blog.onet.pl
OdpowiedzUsuńZupełnie przypadkiem trafiłam na twój blog. Czytałam każdy wpis bardzo dokładnie. Nie wiem czy ja bym tak potrafiła... Po stracie bliskiej osoby nadal być pełną życia osobą, i cieszyć się każdym dniem. W przeciwieństwie do Ciebie, ja cały czas (no dobra... OD PEWNEGO CZASU :] ) żartuję z życia... Przedstawiam go na swój "UnNormalny" sposób (stąd nazwa mojego bloga). Obawiam się, że jeśli ja stracę bliską osobę - to wszystko minie! No ale teraz już wiem z kogo będę mogła wziąść przykład :) JESTEŚ NIESAMOWITĄ OSOBĄ! :)
OdpowiedzUsuńcześć .bardzo fajne notki choć zobaczyłam twojego bloga pierwszy raz zaczytałam się.super.jakbyś chciała wpadnij na mój.thecookie.bloog.pl
OdpowiedzUsuń