Brak tytułu

A teraz słuchając "Californication" poczułam nagłą chęć napisania. Dużo dzisiaj myślałam o empatii. To uczucie jest w ogromnym stopniu częścią mnie. Czasami jest mi z tym dobrze, ale gdy czytam wasze historie, od razu przeżywam to wszystko. Po prostu płaczę i myślę jak pomóc, co zrobić, jak się odezwać, żeby nie urazić. Myśląc o empatii wyobrażam sobie takie czarne pudełko. Są w nim dwie talie kart. Białe i czarne. Białe są miłymi wspomnieniami, czy też przeżyciami. Odkrywając jasny kolor nagle przepełnia mnie radość i szczęście, że dzieją się tak wspaniałe rzeczy. Jednak czarne karty są złymi historiami pisanymi przez całe życie. I historiami, które są wokół mnie. odkrywając ciemny kolor nagle czujemy się inaczej. Boimy się tego co się wydarzyło i tego co się dzieje. Czasami żałuję że jestem empatyczna. Potrafię wyobrazić sobie zwykły ból czyjejś nogi, a gdy pomyślę o bólu psychicznym...właściwie lepiej żebym o nim nie myślała. Nie wiem czy urodziłam się z tą cechą, czy ją w jakiś sposób nabyłam. Wiem że tego nie da się nauczyć. Nie da się tego opanować. Empatia jest silniejsza od duszy i od wszystkich (nie)możliwych sposobów na uniknięcie tego bólu i wczuwania się w odczucia innych.
Znowu wychodzi moje filozoficzne podejście do życia...
Kocham:*